School autobiography marathi essay: नमस्कार! माझं नाव आहे “शाळा”. मी इथे खूप वर्षांपासून उभी आहे. माझं काम आहे मुलांना शिकवणं आणि त्यांना चांगलं नागरिक बनवणं. मी ज्या ठिकाणी उभी आहे, तिथं रोज खूप गोंधळ असतो. तुम्हाला माझं महत्त्व सांगायला मला खूप आनंद होतोय. माझ्या अंगणात रोज शाळेच्या घंट्यांचे आवाज आणि मुलांच्या खेळण्याचे आवाज ऐकायला मिळतात.
माझा जन्म आणि इतिहास | School autobiography marathi essay
माझा जन्म खूप वर्षांपूर्वी झाला. सुरुवातीला, मी एक छोटासा वर्ग होते. फक्त दोन खोल्या होत्या, आणि काहीच मुलं शिकायला येत होती. पण हळूहळू लोकांना माझं महत्त्व कळलं, आणि मी मोठी होत गेले. आज मी खूप मोठी शाळा आहे, माझ्याकडे अनेक वर्ग, प्रयोगशाळा, मैदान, आणि लायब्ररी आहे.
माझ्या पहिल्या दिवसाची गोष्ट सांगायची तर, तो दिवस माझ्या आयुष्यातला खूप खास दिवस होता. पहिल्यांदा जेव्हा माझ्या अंगणात लहान मुलं आली आणि माझी घंटा वाजली, तेव्हा मी खूप उत्साही झाले. मुलं माझ्या वर्गात बसून, नवीन गोष्टी शिकायला लागली. त्यांच्या हसण्याने, गोंधळाने मी जिवंत झाले. त्या दिवसानंतर, मी रोज आनंदाने त्यांना ज्ञानाचं दान देत आहे.
माझी खिडकी आणि दरवाजे | School autobiography marathi essay
माझ्या खिडक्या खूप मोठ्या आहेत. त्या खिडक्यांतून बाहेरचं जग मला दिसतं. लहान मुलं त्या खिडक्यांमधून बाहेरचं जग पाहतात आणि ते कधी कधी पक्ष्यांना पाहून आनंदी होतात. माझ्या दरवाज्यातून रोज मुलं येतात आणि जातात. ते हसत-खेळत येतात, आणि मला पाहून त्यांना आनंद होतो. त्यांच्या हसण्याने, मी हसते, आणि त्यांच्या दुःखात मी त्यांच्यासोबत रडते.
मी एकटी नाही, माझ्या आत अनेक शिक्षक आहेत. ते माझ्या वर्गात येऊन मुलांना शिकवतात. ते खूप मेहनत करतात, आणि मला त्यांच्या शिकवण्याची पद्धत खूप आवडते. मुलं त्यांच्या गोष्टींना कान देतात, आणि त्यांच्या शिकवणीतून खूप काही शिकतात. ते मुलांना शहाणं करतात, चांगलं माणूस बनवतात, आणि त्याचं श्रेय माझं आहे, असं मला वाटतं.
माझं खेळाचं मैदान | School autobiography marathi essay
माझं एक मोठं खेळाचं मैदान आहे. तिथं रोज लहान मुलं खेळायला येतात. पाठीवर दप्तर घेऊन आलेली मुलं जेव्हा खेळायला येतात, तेव्हा त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद मला खूप भावतो. ते कधी क्रिकेट, कधी कबड्डी, तर कधी अजून kahi खेळत असतात. मी त्यांच्या खेळांमध्ये सहभागी होते, आणि मला त्यांच्या खेळाचा आनंद घेताना पाहायला खूप आवडतं.
छत्रीचे आत्मचरित्र मराठी निबंध | Umbrella’s Autobiography Marathi Essay
सण आणि उत्सव | School autobiography marathi essay
माझ्या अंगणात खूप सण साजरे होतात. गणेशोत्सव, दिवाळी, स्वातंत्र्य दिन, प्रजासत्ताक दिन – सगळे सण मोठ्या उत्साहात साजरे होतात. मुलं रंगीबेरंगी कपडे घालून नाचत, गात असतात. त्यांच्या आनंदात मी देखील सहभागी होते. त्यावेळी माझं अंगण एकदम सुंदर दिसतं. सजावट, लहान मुलांचे नाच, गीतांमुळे माझं मन भरून येतं.
माझ्या अंगणातलं झाड | School autobiography marathi essay
माझ्या अंगणात एक मोठं झाड आहे. त्या झाडाखाली मुलं बसतात, गोष्टी ऐकतात, आणि कधी अभ्यासही करतात. त्या झाडाच्या सावलीत मी देखील शांत राहते, आणि माझं अंगण जणू हसतं. ते झाड माझा एकदम खास मित्र आहे. लहान मुलं त्यावर खेळतात, चढतात, आणि मी त्यांचा आनंद पाहून हसते.
रोजचा दिवस | School autobiography marathi essay
सकाळी पहाटे मी अंगण झाडायला सुरुवात करते. शिक्षक येतात, आणि माझ्या वर्गात मुलं बसायला लागतात. मग पहिल्या तासाची घंटा वाजते, आणि सगळं शांत होतं. शिक्षक मुलांना शिकवतात, आणि त्यांना नवनवीन गोष्टींची ओळख करतात. त्यावेळी मला असं वाटतं, “मी किती भाग्यवान आहे, या मुलांच्या ज्ञानाचा भाग होऊ शकते.”
शाळेतील बास्केटबॉल कोर्ट | School autobiography marathi essay
माझ्या अंगणात एक बास्केटबॉल कोर्ट आहे. तिथं रोज मुलं बास्केटबॉल खेळायला येतात. बॉल त्यांच्या हातात फिरत असतो, आणि ते धावत, उड्या मारत असतात. कधी कधी तो बॉल माझ्या भिंतीला लागतो, पण मला काही त्रास होत नाही. उलट, त्यांच्या खेळात मला आनंद मिळतो.
शाळा सुटण्याची वेळ | School autobiography marathi essay
शाळेच्या सुटण्याच्या वेळेबद्दल सांगायचे झाले तर, मुलं आपापल्या घरी जातात. त्यावेळी मला खूप खिन्न वाटतं. त्यांचं गोंधळ, हसू, बोलणं सगळं एकदम शांत होतं. पण मग मला आठवतं की उद्या पुन्हा तेच येणार आहेत, आणि पुन्हा माझं अंगण हसणार आहे.
शिक्षक दिनाची आठवण | School autobiography marathi essay
शिक्षक दिन माझ्यासाठी एक खास दिवस असतो. त्या दिवशी मुलं आपल्या शिक्षकांना आदर देतात. ते फुलं, भेटवस्तू देतात, आणि त्यांच्या मार्गदर्शनाबद्दल कृतज्ञता व्यक्त करतात. मी त्या दिवशी खूप सजते, आणि माझं अंगण फुलांनी भरतं. मला वाटतं, “हेच आहे माझं खरं कार्य – शिक्षक आणि विद्यार्थ्यांच्या नात्याची साक्षीदार होणं.”
परिक्षांचा काळ | School autobiography marathi essay
परीक्षा काळ माझ्यासाठी थोडासा वेगळा असतो. मुलं खूप गंभीर होतात, आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर एक वेगळाच तणाव दिसतो. ते माझ्या अंगणात बसून अभ्यास करतात, नोट्स लिहितात, आणि त्यांच्या मित्रांसोबत चर्चेत गुंग होतात. त्या काळात मी शांत राहते, कारण मला माहित आहे की त्यांच्या भविष्याचं नियोजन सुरू आहे.
शाळेतील बक्षीस समारंभ | School autobiography marathi essay
बक्षीस समारंभ माझ्यासाठी खूप खास असतो. त्यावेळी माझं अंगण मुलांनी भरतं, आणि त्यांच्या पालकांसोबत ते बक्षीस घेण्यासाठी उभं राहतात. तेव्हा त्यांचे चेहेरे आनंदाने उजळतात, आणि मला वाटतं की, “मी या मुलांच्या यशातील साक्षीदार आहे.” तो दिवस माझ्यासाठी खूप खास असतो, कारण त्यावेळी मी खूप सजलेली असते, आणि माझं अंगण खूप रंगीबेरंगी दिसतं.
शाळेचं महत्व | School autobiography marathi essay
माझं असणं मुलांसाठी खूप महत्त्वाचं आहे. इथे ते शिकतात, वाढतात, आणि त्यांचं भविष्य घडतं. माझ्या भिंतींमध्ये त्यांचे हसू, गाणी, खेळ साठलेले आहेत. त्यांच्या प्रत्येक दिवसाचा मी एक भाग आहे, आणि मला त्यांच्या आयुष्यातलं स्थान खूप प्रिय आहे.
माझं एक छोटंसं स्वप्न आहे – की माझ्या अंगणात रोज नव्या मुलांनी यावं, शिकावं, आणि मोठं व्हावं. त्यांचा आनंद, त्यांची मेहनत, त्यांच्या यशात मला माझं आयुष्य दिसतं. मी शाळा आहे, पण मी त्यांच्या हृदयात एक खास स्थान आहे.
शाळा म्हणजे फक्त एक इमारत नाही, ती एक भावना आहे, जी मुलांना शिकवते, वाढवते, आणि त्यांचं भविष्य घडवते. प्रत्येक लहानग्याच्या मनात मी घर करत असते. माझं अंगण, माझं घर, आणि माझं ज्ञान हेच माझं खरं वैभव आहे.
3 thoughts on “शाळेचे आत्मचरित्र मराठी निबंध | School autobiography marathi essay”